Amerika’daki rap piyasası malumunuz. Trap akımı aldı başını gidiyor. Ana akım dinleyiciye hitap eden çoğu şarkı, benim gibi oldschool rap ile büyümüş insanları -en azından büyük ölçüde- tatmin etmiyor.

Ancak yeni nesil isimler arasında her türü harmanlamayı başaran bir isim var:  Machine Gun Kelly. 

2012’de MGK’in “See My Tears” şarkısını ilk dinlediğimde tüylerim diken diken olmuştu. Anımsayabiliyorum; ki o zaman lise 1’deydim. “Lace Up” albümü 2012’nin en iyilerindendi. Asi bir çocuk ama duygusal. Tam aradığımız.

Sonra ise duraklama dönemi. Flow’larıyla, göndermeleriyle, içinden gelenleri yansıtan bir tarza sahip MGK duruldu. “bloom” ve “General Admission” isminde iki albüm çıkardı, benim gibi sevenlerini kendinde tutmayı başarsa da büyük kitlelere ulaştıramadı. Ama 10 senedir her gün rap müzik tüketen ve piyasayı baştan sona bildiğini düşünen ben ve birkaç yüzbin kişi, Machine Gun Kelly‘nin yetenekli olduğunu ve patlama yapabileceğini düşünüyorduk.

Arada çıkardığı single’lar da çok başarılı oldu.

Ama asıl patlama, Eminem’i disslediği “Rap Devil” ile geldi. Öncesinde de çok iyi şarkılar yaptı ancak diss, dünya çapında yankı buldu. Bu da sektörün kötü tarafı. Belki de potansiyelini ortaya çıkarmasını bekleyenlerin hoşuna gitmişti. Bilemeyiz.

MGK’i görenler -tam tabirini bulamıyorum, sanırım “bad boy“- moduna girer. Tüm vücut dövme, sürekli bağıran, saldırgan bir kişilik gibi. Ancak işler bunun tam tersi. Tıpkı Lil Wayne’de olduğu gibi. Machine Gun Kelly‘nin tüm şarkılarını dinleyenler, içinde duygusal tarafın ağır bastığını bilir. Öyle bir adam zaten. Bakmayın piyasada kötü çocuk ilan edildiğine.

 Gelelim asıl konumuza: Hotel Diablo 

Hotel Diablo anons edildiğinde ben de herkese salladığı bir albüm bekliyordum. “Rap Devil”den sonra kalitesiz Binge EP’nin hırsını bu albümde alacak diye düşündüm. Sonra single’lar çıktı. Chester Bennington’dan ilham aldığını her fırsatta belirten Colson, Hollywood Whore şarkısıyla “Benim başka bir tarzım var” diyordu. “El diablo” kendi kitlesini memnun eden, “I Think, I’m Okay” ise yeni dinleyiciler kazandıran bir şarkı gibiydi. Ama hepsi beklentileri karşılıyordu.

Sonra albüm çıktı. İlk dakikalarında normalde albümün şarkı sırasına göre dinleyen ben, ortasından başladım ve FLOOR 13 şarkısını dinledim. Sonrasını anlatmayayım. FLOOR 13‘de Eminem’e göndermeler vardı ve aşırı hoşuma gitmişti bu durum. Altyapısı, lirikaritesi ile 9/10 bir şarkıydı. Albümün devamında tabiri caizse “iyice gaza geleceğimi” düşündüm. Olmadı. MGK hepimizi yıktı geçti.

İlk sırada Sex Drive var. Deneysel, MGK solosunun bulunmadığı, elektro sound’ların kullanıldığı ve sonundaki “Welcome to Hotel Diablo” sözüyle hepimizi heyecanlandıran bir intro. Yani bize “Şeytanın oteline hoşgeldiniz” diyor. Kapakta da MGK’nın çocukluk fotoğrafını, beynini dışarı çıkarmış şekilde görüyoruz.

İkinci parça “el diablo”. MGK’in albümdeki 3 solosundan biri. MGK’in dünyasına bu şarkıyla giriş yapıyoruz.

Hollywood Whore. Colson burada artık iyice içini döküyor, bizi de bitiriyor. Çok para kazandığından, hayal bile edemeyeceği bir hayata girdiğinden ama içinde mutsuz olduğundan bahsediyor. Müzik, kendi performansı, Linkin Park sample’ı, mükemmel. Sözler de tamam. Tam 3756 kez art arda çalmalık.

“Am I wrong for being lost?

The pressures of being boss exhausted every bone in my body

I can’t walk

I don’t talk, I scream, I don’t stop to think

I’m so close to the dream that I can’t go to sleep

Ironic, I know, so I need more chronic to roll

Tryna find what’s more important, the money or my soul

It’s cold, I’m low, I’m caught between the roads”

Sonrasında ise herkesi bitiren o şarkı. Machine Gun Kelly, Glass House’da “Cam bir evin içinde yapayalnızım” diyerek o kadar iyi yansıtmış ki kendini, her şeyi o kadar net anlatmış ki. Glass House’a eşlik eden Naomi Wild da üst seviyeye çıkınca şarkı sizi resmen hapsediyor. Bir zamanlar intihar girişiminde bulunduğunu açıklıyor, ünlü ve zengin olmanın kişisel zararlarından bahsediyor. Mac Miller, Lil Peep, Chester Bennington, Nisey Hussle‘a mesaj gönderiyor. Şaheser!

Kalan parçaların hepsi, MGK’nın iç dünyası. Sözler çok iyi kurgulanmış, altyapılar Roulette hariç iyi seviyede. Candy parçasının ana akıma dahil edilmek için yapıldığı bariz. 5:3666, Death in my Pocket,  Waste Love, ilk dinlendiğinde benzer tarz gibi görülebilir ama derinlerde çok değerli parçalar. Değerli çünkü flow’lar önde. Albümün gerçek bir konsepti var. 29 yaşında, beyaz, 9 yaşında annesi tarafından terk edilen milyoner rapçinin neler düşündüğünü öğreniyoruz.

Benim favorilerim;

• Hollywood Whore
• Glass House
• Waste Love

Düşünün, bir MGK albümünde FLOOR 13 şarkısını en iyi parçalar listesine koymadım.

Duygusal günlerinize eşlik etmesi dileğiyle.